Ta, którą znam - Małgorzata Warda

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Seria/cykl: Kobiety to czytają!

Data wydania: 13 września 2016

Liczba stron: 368

Za każdym razem pisząc opinię o jakiejś książce, obiecuję sobie, że zawrę w niej tylko to, co najistotniejsze - nie tworząc zbyt wielu akapitów, co oszczędzi mi również kupę czasu, którego mam bardzo mało. Później piszę, piszę i czasami końca nie widać, zatem moje plany spalają na panewce. Tym razem w mojej głowie pojawia się tysiąc myśli, których nie potrafię zebrać, a tym bardziej sklecić z nich odpowiednich zdań, dlatego dzisiaj będzie dość lakonicznie, gdyż nawet o samej fabule nie mogę wspomnieć zbyt wiele, aby nie zdradzić najważniejszych wątków.

Ada musi zrezygnować ze swojego życia w Paryżu, wracając do rodzinnej miejscowości, aby odnaleźć szwagra, a także pomóc ojcu oraz siostrzenicom pozbierać się po tragicznej śmierci siostry. Nie jest to dla niej łatwy powrót, ponieważ wiele lat temu uciekła z tego miejsca, aby choć na chwilę zapomnieć o demonach przeszłości. Jednak owe wydarzenia zbyt mocno tkwią w jej głowie...

Ta niezbyt długa opowieść porusza tyle emocji, sięgając do najgłębszych zakamarków ludzkiej duszy, że to aż fizycznie boli. Autorka skłania do refleksji, dotykając trudnych tematów, jak dylematy moralne związane z odłączeniem od aparatury człowieka ze śmiercią mózgową, utrata bliskiej osoby, alkoholizm, agresja, gwałt, utrata rodziny z powodu pracoholizmu, zdrada, rozwód, mutyzm, rozpoczynanie kariery od pójścia do łóżka ważnej osobistości czy młodzieńcza miłość nadal tkwiąca w sercu. 

Ta, którą znam to powieść, która do samego końca trzyma w niepewności i ogromnym niepokoju. Do tej pory nie potrafię dobrze wyrazić swoich uczuć na temat tej historii, ponieważ nadal tkwię w swoistym marazmie. Z jednej strony Małgorzata Warda rozwiązała główne wątki oraz najważniejsze tematy, a ja nadal tkwię w tej opowieści, jakbym nie poznała zakończenia. Niby wszystko jest jasne, ale coś nie daje mi spokoju. Czasami twierdziłam, iż mam kaca książkowego - teraz wiem, iż dopiero teraz go odczuwam. Co najlepsze, ta powieść nie jest najlepszą, jaką miałam okazję czytać, ale to, co ze mną zrobiła jest tak dziwne, że nie potrafię otrząsnąć się do tej pory. Nie wiem dlaczego i chyba... nie chcę tego wiedzieć. Najważniejsze, iż ta powieść pozostanie na długo w mojej głowie.

Małgorzata Warda ma niemałe szanse zostać jedną z moich ulubionych autorek. Zaciekawiła mnie swoim Miastem z lodu, a teraz niezwykle poruszyła najnowszą książką. Niezmiernie cieszę się, iż na mojej półce czekają Nikt nie widział, nikt nie słyszał... oraz Dziewczynka, która widziała zbyt wiele. Styl pisania tej autorki jest nie do podrobienia, co jest majstersztykiem w tym zawodzie, bo jednak pisarzy jest tylu, że ciężko wyróżniać się czymkolwiek na tle podobnych osób. Małgorzata Warda to potrafi! Nie ukrywam, iż czasami czułam się wręcz zagubiona, kiedy lawirowałam pomiędzy akapitami. Czasami było nieco zbyt chaotycznie, przez co nadal mam wrażenie, że nie wyciągnęłam z tej historii wszystkiego, co chciałam. Jednak być może to powód do tego, aby kiedyś powrócić do Ta, którą znam, pomimo tego, iż nigdy nie czytam dwukrotnie tej samej książki. 

Książka bierze udział w wyzwaniach: Czytamy powieści obyczajowe, Dziecięce poczytania oraz Pod hasłem.