Mali bogowie. O znieczulicy polskich lekarzy - Paweł Reszka

Wydawnictwo: Czerwone i Czarne

Data wydania: 11 kwietnia 2017

Liczba stron: 336

Przyznam szczerze, że przychodnie, pogotowia i szpitale to miejsca, od których staram się trzymać z daleka. Już jako nieustannie chorujące dziecko, nie dałam się wysłać do szpitala, jakbym miała pełną świadomość dobrze podjętej decyzji. Owszem, niekiedy było to konieczne, chociażby podczas porodu czy choroby mojego dziecka, które nie chciało przyjmować leków, zatem musiały być one podawane dożylnie (ciekawe po kim tak stroni od wszelakich medykamentów?). Naoglądałam się, nasłuchałam i... wiem, że kiedy trzeba to trzeba, jednak najlepiej jak najdalej od takich miejsc.

Nie ukrywam, iż w swoim życiu trafiłam na kilku lekarzy z powołaniem, dzięki którym naprawdę uwierzyłam, że tacy ludzie jeszcze istnieją. Niemniej trzeba przyznać, że to jedynie mała garstka, ponieważ w większości lekarze traktują pacjentów jedynie jako numerki w kolejce albo produkty na fabrycznej taśmie. Lekarze są poirytowani, kiedy przychodzimy do nich z internetową wiedzą - jednak skąd mamy ją czerpać, gdy doktorzy kompletnie z nami nie rozmawiają i nie tłumaczą. Badają w milczeniu, wypisują receptę, a na jakiekolwiek pytania nie udzielają konkretnych odpowiedzi albo wyśmiewają. Niejednokrotnie w internecie dowiadywałam się wielu rzeczy, po czym diagnoza lekarska była identyczna z tym, co już wiedziałam, więc czy owa wiedza jest taka zła? Wiele razy musiałam wręcz naprowadzać lekarza, iż może mi czy mojemu dziecku dolega to czy tamto - to im otwierało umysły, najczęściej okazywało się, że mam rację. 

Polska służba zdrowia nie cieszy się uznaniem, niewiele osób może powiedzieć o niej coś dobrego. Niestety w poradniach specjalistycznych kolejki są tak długie, że człowiek może umrzeć, zanim dostanie się do lekarza. Wynika to głównie z tego, iż niejednokrotnie zapisują się do nich starsze osoby na zapas, bo przecież kiedyś może coś im się stać, więc lepiej dmuchać na zimne. Czasami pragną oni po prostu z kimś porozmawiać, wierząc, iż lekarz jest najlepszym rozmówcą. Tym samym blokują kolejkę osobom, które naprawdę potrzebują pomocy, przez co nie pozostaje nic innego, jak kosztowne leczenie prywatne. Do tego dochodzi czas, jaki doktor ma dla pacjenta, wynoszący 15 minut, a niekiedy nawet krócej (nieraz czekając w kolejce, dowiadywałam się, iż na ową godzinę jest zapisanych kilka osób). W tym czasie należy nie tylko zbadać pacjenta i pokierować jego dalszym leczeniem, ale wypełnić masę papierów, co jest chyba największą bolączką. Nie ma co się dziwić, że pacjenci często są poirytowani długim czekaniem, a przecież lekarz też musi coś zjeść czy wyjść do toalety (chociaż nieraz byłam świadkiem picia kawy z pielęgniarkami, poszukiwania fajnych ciuchów w internecie oraz ploteczkami w czasie pracy).

Kiedy człowiek kilka razy natknie się na lekarzy przepracowanych, ewidentnie wypalonych zawodowo, którzy utracili swoje powołanie bądź są jedynie nastawieni na szybki zarobek, to traci wiarę w opiekę zdrowotną. Mam wrażenie, że w moim przypadku owa wiara wisi już na włosku... Moja mama miała operację na przepuchlinę, po czym zaszyto ją i okazało się, że tej przepuchliny nie miała wcale w tym miejscu, w którym ją pocięli (oczywiście musiała dojść do siebie i pocięto ją po raz drugi). Kilka razy prosiłam pediatrę o skierowania, których nigdy nie dostałam. Musiałam z dzieckiem jeździć do lekarza prywatnie, robiąc masę badań. Na szczęście nic w nich nie wyszło, jednak lekarz zamiast stwierdzić, iż niepotrzebnie już do niego jeździmy, ciągle namawiał na kolejne wizyty, zapewniając, że Jasiowi nic nie jest. Po co? Oczywiście dla własnego zysku. Sama kilkadziesiąt razy chorowałam na anginę i dopiero po długich latach męczarni wybłagałam skierowanie do laryngologa, który pierwszy (i jedyny) raz zrobił mi wymaz z gardła, co wydaje się niezbędne przy takiej chorobie. W moim miasteczku zamknięto oddział położniczo-ginekologiczny, twierdząc, iż był kompletnie nieopłacalny. Dziwnym trafem jest teraz ogromny problem z przepełnieniem szpitali w nieodległym mieście. Kiedy w dzień terminu porodu trafiłam do szpitala z 40-stopniową gorączką i dzieckiem ważącym prawie 4,5 kilograma - odesłano mnie do domu, twierdząc, że nie mają miejsca dla chorej ciężarnej. Do tego dodając, iż jeśli poród się rozkręci, to nie wiadomo czy mnie w ogóle przyjmą. W takich momentach człowiek boi się chorować, ponieważ aż drży na samą myśl, jak zostanie potraktowany tym razem...

Spora część książki obraca się wokół pieniędzy. Wiele tu narzekań stażystów dotyczących śmiesznie niskiej pensji podstawowej, wynoszącej 2 tysiące złotych brutto. Owszem, nie są to kokosy, jednak tacy ludzie mają świadomość tego, iż dość szybko ich pobory staną się dużo większe, sięgając nawet kilkudziesięciu tysięcy miesięcznie, o czym wspominają już lekarze z kilkuletnim stażem. Doskonale rozumiem, że tacy ludzie poświęcają lata na naukę, muszą kupować drogie podręczniki, jednak nie są w tym sami, a do tego dobrze wiedzieli, na co się piszą. Żaden człowiek od razu po studiach nie zarabia milionów - chyba, że ma konkretne znajomości. Młodzi doktorzy zdają się zapominać, iż ogrom ludzi zarabia 2 tysiące (a nieraz dużo mniej) po kilkudziesięciu latach harówki, a do tego muszą utrzymać rodzinę. Lekarze mają multum okazji do dorobienia, z czego korzystają, niekiedy aż w niezdrowy sposób. Przykro się czyta, kiedy lekarz mówi, że zarobił 11 tysięcy w miesiąc, ale spędził 10 nocy poza domem. Cóż, mój mąż też spędza prawie tyle nocy poza domem, a do tego pracuje także w dzień, zarabiając prawie 6 razy mniej niż taki doktor... Możemy pomarzyć sobie o luksusowych wycieczkach, drogich samochodach i pięknym domu, ale staramy się nie narzekać, bo w czym to nam pomoże? 

Tak naprawdę idąc do lekarza, oczekuję fachowej opieki oraz wzbogacenia swojej wiedzy. Niestety bywa różnie, a jeśli trafiło się do lekarza, który egzaminy zaliczał dzięki ściąganiu, nigdy jeszcze nie operował albo pełni dyżur od kilkudziesięciu godzin, to strach potrafi sparaliżować. Przerażający jest fakt, iż w Polsce studia opierają się na wkuwaniu regułek i masie teorii, a praktyka to nieliczne godziny, w których niewiele się uczymy, bo nieraz polega to na papierologii bądź parzeniu kawy pracownikom. W medycznym światku dochodzi do tego strach przed wpuszczeniem młodej krwi - w końcu taki lekarz może okazać się lepszy od nas, zabierając nam pacjentów, a tym samym zmniejszając nam zarobki, zatem jedynym wyjściem jest niedopuszczenie takiego delikwenta do swojego koryta i rzucanie mu kłód pod nogi.

Mali bogowie. O znieczulicy polskich lekarzy to zbiór różnorodnych wypowiedzi lekarzy, stażystów i rezydentów. Jest to lektura do bólu prawdziwa oraz szczera, przez co jeszcze bardziej przerażająca. Nie pamiętam, kiedy ostatnio udało mi się przeczytać tak szybko jakąkolwiek książkę. Z jednej strony uważam, że jest całkiem nieźle napisana, chociaż w nieco chaotyczny sposób. Z drugiej strony niektóre wypowiedzi doprowadzały mnie do szewskiej pasji, szczególnie te dotyczące zarobków. Nieraz też rozumiałam podejście pewnych lekarzy, a nawet współczułam im. Sama nie wyobrażam sobie pracować jako lekarz, zatem podziwiam takich ludzi, jednak chciałabym niekiedy, aby podchodzili do nas z większą empatią, bo dobro powraca... a przynajmniej chciałabym w to wierzyć. 

Książka bierze udział w wyzwaniach: Czytamy nowości, Dziecięce poczytania oraz Zatytułuj się.