Płatki na wietrze - Virginia C. Andrews

Tytuł oryginału: Petals on the Wind

Wydawnictwo: Świat Książki

Seria/cykl: Rodzina Dollangangerów

Data wydania: 9 maja 2012

Liczba stron: 430

Od mojego pierwszego spotkania z serią Rodzina Dollangangerów minął ponad rok, zanim skusiłam się na kolejny tom. Nie wiem dlaczego, bo Kwiaty na poddaszu wywarły na mnie pozytywne wrażenie - może moja intuicja zaczęła w końcu działać? Najwidocznej przeczuwałam, iż będzie gorzej... dużo gorzej.

Cathy, Chris i Carrie uciekli z Foxworth Hall, aby zacząć nowe życie. Przypadkowo trafiają do domu doktora Paula Sheffielda, który wyciąga do nich pomocną dłoń. Dzieci starają się zapomnieć o przeszłości, co nie jest łatwe, ponieważ nieoczekiwanie wspomnienia wracają coraz częściej. Cathy postanawia zemścić się na matce za wszelkie krzywdy, jakie im wyrządziła...

Tak naprawdę Płatki na wietrze można byłoby skrócić o połowę, na czym lektura tylko by zyskała. Książka opiera się na przedstawianiu w kółko tego samego - Carrie jest nieproporcjonalna i nie ma koleżanek, Chriss kocha siostrę i chciałby z nią być, a Cathy jest niezmiernie zdolna oraz warta największej sławy, a wszelkie złe czyny, których się dopuszcza, to wina matki. Generalnie straciłam resztki sympatii do Cathy, która (na moje nieszczęście) jest także narratorką powieści, więc niekiedy nie mogłam znieść jej wyrachowania, zapatrzenia w siebie i obrania sobie za cel uwodzenia wszystkich facetów w zasięgu jej wzroku. Jej nienawiść do matki oraz wiara w to, iż jest od niej dużo lepsza, sprawia, że staje się ona coraz bardziej podobna do rodzicielki...

Gdybym miała jednym słowem określić to, co dzieje się w książce, nazwałabym ją wielkim chaosem. Albo pierwsza część sagi była napisana dużo lepiej, albo ja byłam zaślepiona, przez co nie dostrzegałam błędów i niedociągnięć. Za to tym razem klapki z mych oczu opadły dużo szybciej... Owa powieść zawiera masę rozpoczętych i niedokończonych wątków, bo Andrews wydaje się lubować w przedstawianiu jakiejś sytuacji, błyskawicznie przechodząc do następnej i nie powracając już do tej zaczętej. Pewne wydarzenia biorą się nie wiadomo skąd, gdyż autorka często zapomina poinformować o dość istotnych sprawach. Do tego dialogi są bardzo nienaturalne, więc niekiedy przebrnięcie przez nie staje się katorgą.

Bardzo ciężko było mi się wkręcić w tę historię - początkowo obwiniałam niewielki format książki, dużą ilość tekstu na stronie oraz małą czcionkę, ale podejrzewam, że największy trud sprawiał mi sam styl pisania Virginii C. Andrews, nienależący do najbardziej przystępnych. Dopiero w drugiej połowie czytanie szło mi nieco szybciej. Generalnie zawiodłam się na tej serii, ale chcę ją dokończyć, ponieważ nie mam pojęcia, co autorka jeszcze wymyśli. Z jednej strony obawiam się, że różnorodne wątki będą ciągnięte na siłę i nieco odrealnione, co mnie zniechęca, ale z drugiej strony wiem, iż muszę sięgnąć po trzeci tom w miarę szybko, żeby nie zapomnieć wydarzeń z drugiego.  

Książka bierze udział w wyzwaniach: Czytamy powieści obyczajowe, Dziecięce poczytania, Grunt to okładka, Mini czelendż, Zatytułuj się oraz Z półki.