Kiedy miłość boli: "Dziewczynka, która widziała zbyt wiele" - Małgorzata Warda

Kochasz kogoś tak mocno, że jesteś w stanie zrobić dla niego wszystko? Darzysz kogoś tak ogromnym uczuciem, iż byłbyś w stanie poświęcić nawet siebie dla ukochanej osoby? Pragniesz ochronić kogoś przed całym złem, także wiedząc, że będziesz musiał przyjąć wszystkie ciosy na siebie?

Czasem dzieje się coś złego, co z różnych przyczyn nie wychodzi na jaw. Mijają lata i nikt się o tym nie dowiaduje. Ale potem wystarczy coś zwykłego. (...) I przeszłość wraca. *

Tytuł jest nieco mylny, bo faktycznie Ania widziała wiele złego i przeżyła też niejedno, jednak to na Aaronie skupiło się najwięcej nieszczęść, sprawiając, iż stał się wrakiem człowieka. W moim odczuciu książkowy tytuł powinien brzmieć inaczej. Niemniej nadal nie mogę przeżyć tego, jak najbliższe osoby potrafią krzywdzić - ten ból jest wtedy jeszcze większy, bo przecież bliscy powinni chronić, kochać i wspierać, a nie zadawać rany, które nie chcą się goić... Równie przerażająca jest niemożność poradzenia sobie z okrutnymi  przeżyciami, kiedy oprawcy chodzą wśród nas, jakby nic się nie stało. Jakby każdego dnia nie niszczyli drugiego człowieka, kawałek po kawałku...

Ciężko jest mi jednoznacznie ocenić tę książkę, bo musiałabym oddzielić samą historię od reszty. Autorka porusza bardzo trudne i ważne tematy, co mnie bardzo cieszy, tym bardziej kiedy uzmysłowię sobie, iż może ta lektura komuś pomoże. Niemniej jeśli chodzi o sam sposób jej przedstawienia, to tutaj już jest nieco mniej kolorowo. Po przeczytaniu dwóch powieści Małgorzaty Wardy udało mi się dostrzec, że posługuje się ona specyficznym stylem, który może nie podobać się wszystkim. Do tej pory nie miałam poważniejszych zastrzeżeń, chociaż niekiedy czytanie Ta, którą znam bywało problematyczne ze względu na panujący chaos, jednak to było nic w porównaniu z Dziewczynką, która widziała zbyt wiele.

Zmienna narracja powoduje, że często należy domyślać się, kto jest autorem wypowiadanych słów. Jeden rozdział pisany jest z perspektywy Ani, kolejny z punktu widzenia Aarona, a jeszcze następny prowadzony jest przez trzecioosobowego narratora. W odnalezieniu się nie pomaga także chroniczne skakanie pomiędzy różnorodnymi wydarzeniami, co niejednokrotnie sprawia, iż czytelnik nie ma pojęcia, w jakim okresie czasowym dzieje się to czy tamto. Tak naprawdę, będąc już po lekturze, nadal pewne wątki nie są dla mnie jasne, a zakończenie także nie daje jednoznacznej odpowiedzi. 

Małgorzata Warda słynie z poruszania bardzo bolesnych kwestii, o jakich boimy się i wstydzimy mówić. Jeśli nie dotknęły nas osobiście, to mamy obawy przed mówieniem o tym głośno, gdy podejrzewamy, iż może dotknęło to kogoś w naszym otoczeniu. Gwałt, molestowanie seksualne, depresja, przemoc fizyczna i psychiczna, odtrącenie, chore relacje międzyludzkie, śmierć, próby samobójcze. Nie możemy odwracać głowy, kiedy widzimy krzywdę albo wyczuwamy, że komuś dzieje się coś złego. Trzeba reagować i wspierać, ponieważ trauma pozostaje na całe życie.

* cytat ze str. 245

Książka bierze udział w wyzwaniach: Czytamy powieści obyczajowe, Dziecięce poczytania, Grunt to okładka, Pod hasłem, Mini czelendż oraz Z półki.

Dane techniczne o książce

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Data wydania: 9 lutego 2012
Liczba stron: 320
Gatunek: powieść obyczajowa, kryminał