Piekło na ziemi: "Zamknięte drzwi" - Zofia Wójcik

Istnieją niezwykle obszerne powieści, które nie potrafią wywołać poważniejszych emocji u czytelnika, przez co człowiek dość obojętnie podchodzi do wykreowanej rzeczywistości. Jednak na rynku wydawniczym znajdują się również książki o niewielkiej liczbie stron, których czytanie wymaga mocnych nerwów, wszak przedstawiana historia aż fizycznie boli.

Natalia Kaszub, będąc jeszcze w łonie matki, była niechcianym dzieckiem. Jej narodziny niczego nie zmieniły, a na pewno nie na lepsze, wszak od pierwszych dni traktowano ją jak śmiecia. Jedyną opokę stanowił ojciec, jednak w starciu z matką nigdy nie wygrywał. To ona pod powłoką dobrodusznej oraz religijnej kobieciny, skrywała najgorszą podłość i obłudę. Życie nigdy nie rozpieściło Natalii, wywierając ogromne piętno na jej historii, nawet wiele lat po opuszczeniu rodzinnego domu...

Gdyby ją dziś zapytać o jej najskrytsze marzenie, bez zastanowienia odparłaby, że jej najskrytszym marzeniem jest, by żadne niechciane dziecko nie przyszło na świat.

Zamknięte drzwi to historia, którą człowiek przeżywa na długo po zamknięciu ostatniej strony. Najgorsze w tym wszystkim jest to, iż doszły mnie słuchy, że te wydarzenia dotknęły samą autorkę - nie wiem, w jakim stopniu, jednak to nie ważne, wszak i tak ogarnia mnie przerażenie. Doskonale zdaję sobie sprawę z tego, iż wiele osób przeżywa takie katusze, jak główna bohaterka, ale za każdym razem nie mogę tego pojąć. Jak osoba, która powinna być dla dziecka największym oparciem, może przez całe życie nie dotknąć swojej pociechy, nie obdarzyć jej dobrym słowem, a wręcz traktować z podłością?

Ta opowieść idealnie pokazuje, że często ci, którzy przedstawiają się jako gorliwi katolicy, siedzący w pierwszych ławkach na mszy i eksponujący krzyżyk na szyi, potrafią być obłudni i okrutni w stosunku do innych. Patrząc nam w oczy, mówią piękne słowa i sprawiają wrażenie dobrodusznych, a kiedy tylko od nas odchodzą, rzucają na nas gromy. Z moich obserwacji i doświadczeń wynika, że Boga nosi się w sercu, a dobry człowiek nie musi nikomu udowadniać swojej wiary. 

Od razu da się odczuć, że Zamknięte drzwi to debiut Zofii Wójcik. Wiele brakuje tej książce do miana wybitnej, ale najważniejsze, iż porusza czytelnicze emocje, bo to już wiele. Trochę zabrakło mi lepszego rozwinięcia historii. Od razu jesteśmy rzuceni na głęboką wodę, bo książka rozpoczyna się spotkaniem Natalii z koleżanką z dawnych lat, co zaraz zostaje jakby zapomniane, gdyż Wójcik skupia się na przeszłości głównej bohaterki. Niektóre dialogi sprawiają wrażenie nieco wymuszonych, a do tego nieco przeszkadzało mi nieustanne nazywanie członków rodziny wilczym stadem, a samej rodziny klanem bądź rodem. Wiem, iż ci ludzie nie zasłużyli na nazywanie ich rodziną, jednak ciągłe powtórzenia także nie są najlepszym pomysłem. 

Religijna obłuda i totalne zakłamanie. Kompletnie nierówne traktowanie swoich dzieci. Przekupienie całej rodziny i nakłanianie do kłamstwa. Niszczenie niewinnej jednostki. Tłamszenie człowieka w zarodku. To historia współczesnego Kopciuszka, który nigdy nie odnalazł szczęścia. Nie ma tutaj balowych sukni, pięknych pantofelków oraz radosnego zakończenia. Jest za to brud, ubóstwo, przemoc i rujnowanie czyjegoś życia.

Książka bierze udział w wyzwaniach: Czytamy powieści obyczajowe, Dziecięce poczytania, Grunt to okładka, Pod hasłem oraz Z półki.

Dane techniczne o książce
Wydawnictwo: Novae Res
Data wydania: 25 czerwca 2014
Liczba stron: 168
Gatunek: powieść obyczajowa