Reportaż to gatunek literacki, który bardzo lubię, chociaż sięgam po niego dużo rzadziej niż chciałabym. Jednak teraz mam zamiar to zmienić, bo znowu rozkochałam się w literaturze faktu. Uwielbiam w niej to, że przedstawia ludzkie życie bez koloryzowania i upiększania go. Pokazuje ból, ludzkie tragedie i małe radości, czyli wszystko to, co przydarza się nam każdego dnia.
Wypadek białostockich maturzystów jadących na pielgrzymkę na Jasną Górę, gdzie śmierć nie patrzy na wiek, a rodzice zmarłych nie potrafią znaleźć winnych. Bezrobotna i samotna matka, spotykająca się z nienawiścią mieszkańców wsi, ponieważ zdobyła się na odwagę oskarżenia proboszcza o molestowanie małych dziewczynek. Jakub z zespołem Touretta, który pragnie wyzdrowieć, chociaż to niemożliwe. Krystyna Jałowiczor tęskniąca do uprowadzonej córki, żyjąca w nieświadomości tego, co stało się z jej dzieckiem. Janek, który utracił pamięć, dlatego nie wie kim jest i czy wcześniej nigdy nikomu nie zrobił poważnej krzywdy. Młodzi mężczyźni pozbawieni zdrowia i życia przez nieuważnego kierowcę jadącego zbyt szybko. Tomek Beksiński od lat marzący o śmierci, który w końcu spełnił swoje pragnienia. Ksiądz żyjący z piętnem HIV, będący homoseksualistą, nadal kochającym Boga i gotowym do pomocy bliźniemu.
Te historie wprowadzają nas w świat, o jakim pragniemy nie myśleć zbyt często, stawiając pytania bez odpowiedzi. Dlaczego Bóg pozwala na to, aby ludziom działa się krzywda? Aby odchodzili ci, przed którymi jeszcze całe życie? Jakim prawem oceniamy innych, skoro sami nie dajemy dobrego przykładu? Czy możemy winić ludzi za ich chęć życia oraz dojścia do prawdy, niekiedy za wszelką cenę?
Wypadek białostockich maturzystów jadących na pielgrzymkę na Jasną Górę, gdzie śmierć nie patrzy na wiek, a rodzice zmarłych nie potrafią znaleźć winnych. Bezrobotna i samotna matka, spotykająca się z nienawiścią mieszkańców wsi, ponieważ zdobyła się na odwagę oskarżenia proboszcza o molestowanie małych dziewczynek. Jakub z zespołem Touretta, który pragnie wyzdrowieć, chociaż to niemożliwe. Krystyna Jałowiczor tęskniąca do uprowadzonej córki, żyjąca w nieświadomości tego, co stało się z jej dzieckiem. Janek, który utracił pamięć, dlatego nie wie kim jest i czy wcześniej nigdy nikomu nie zrobił poważnej krzywdy. Młodzi mężczyźni pozbawieni zdrowia i życia przez nieuważnego kierowcę jadącego zbyt szybko. Tomek Beksiński od lat marzący o śmierci, który w końcu spełnił swoje pragnienia. Ksiądz żyjący z piętnem HIV, będący homoseksualistą, nadal kochającym Boga i gotowym do pomocy bliźniemu.
Te historie wprowadzają nas w świat, o jakim pragniemy nie myśleć zbyt często, stawiając pytania bez odpowiedzi. Dlaczego Bóg pozwala na to, aby ludziom działa się krzywda? Aby odchodzili ci, przed którymi jeszcze całe życie? Jakim prawem oceniamy innych, skoro sami nie dajemy dobrego przykładu? Czy możemy winić ludzi za ich chęć życia oraz dojścia do prawdy, niekiedy za wszelką cenę?
Przez całą lekturę doszukiwałam się spoiwa łączącego wszystkie opowieści. Klucząc pomiędzy wątkami, odnalazłam jedno - cierpienie spotyka każdego z nas, jedynie ukazując się na różny sposób. Nieraz boli nas dusza, innym razem ciało, a kolejny raz cierpimy z powodu bezsilności bądź ran zadanych przez innych ludzi.
Wojciech Tochman pisze prosto i zwięźle, nie pokazując żadnych emocji oraz nie oceniając, co jeszcze bardziej oddziałuje na czytelnika. Większość przedstawionych historii znamy z mediów, jednak kto z nas je rozpamiętuje, gdy nie dotyczą go osobiście? Szybko zapominamy o czyjejś krzywdzie, dopóki nas nie spotka coś złego - wtedy pragniemy, aby wszyscy dookoła współczuli nam, klepali po plecach oraz wspomagali przynajmniej dobrym słowem.
Wściekły pies to książka o ludziach i dla ludzi. Porusza, wstrząsa, przygnębia, zmusza do myślenia. Nie jest to lektura lekka, łatwa i przyjemna, chociaż czyta się ją szybko. To moje pierwsze spotkanie z twórczością Tochmana, ale na pewno nie ostatnie, bo w sposób mistrzowski pokazuje nasze reakcje na zetknięcie się z trudami dnia codziennego.
Wydawnictwo: Znak
Data wydania: 29 października
Liczba stron: 166
Gatunek: reportaż
Gościu, będzie mi bardzo miło, jeśli pozostawisz po sobie ślad pod tym postem. Bardzo cenię wszelkie komentarze, ponieważ to one motywują mnie do dalszej pracy nad blogiem. Jest to miejsce, w którym dzielę się z Tobą swoimi spostrzeżeniami, dlatego chętnie poznam Twoją opinię.
Dlatego pisz Gościu, pisz...
Najbardziej zachęca mnie to, że nie ocenia. To duża wartość dodana.
OdpowiedzUsuńDokładnie. Wolę, kiedy autor pozostawia mi możliwość oceny, a nie wchodzi z butami w moją przestrzeń, ferując wyroki.
UsuńNie jestem pewna, czy to coś dla mnie.
OdpowiedzUsuńZaintrygowała mnie i chętnie po nią sięgnę.
OdpowiedzUsuńNa takie historie trzeba mieć odpowiedni nastrój. Gdy tylko będę go miała z pewnością sięgnę, ponieważ nigdy o niej nie słyszałam, a przedstawione przez ciebie tematy mocno mnie zaciekawiły.
OdpowiedzUsuńTo prawda, reportaże nie są łatwe, dlatego odpowiedni nastrój jest niemal kluczowy.
UsuńMuszę koniecznie ją przeczytać !! :)
OdpowiedzUsuńCzytałam. Polecam jak autorka ;)
OdpowiedzUsuńBrzmi ciekawie, będę miała na uwadze.
OdpowiedzUsuńNie słyszałam wcześniej o tej publikacji, a szkoda, wydaje się intrygująca. :)
OdpowiedzUsuńNiestety istnieje wiele wartościowych pozycji, o których mówi się zbyt rzadko...
UsuńBardzo trudne tematy, i do tego bardzo kontrowersyjne. Ale wydaje mi się, że warto się zapoznać!
OdpowiedzUsuńJa póki co odpuszę sobie ten temat. Zdecydowanie nie takich emocji poszukuję
OdpowiedzUsuńNie miałam jeszcze do czynienia z reportażem. Chyba dam szansę temu tytułowi, bo czuję, że warto. Pozdrawiam :)
OdpowiedzUsuńJeżeli nigdy jeszcze nie czytałaś żadnego reportażu, to naprawdę zachęcam do nadrobienia zaległości. Nie jest to łatwy gatunek, ale wart poznania.
UsuńZ miłą chęcią przeczytam! Uwielbiam takie książki :)
OdpowiedzUsuńSkoro je uwielbiasz, to koniecznie sięgnij i podziel się wrażeniami.
UsuńChyba nie dla mnie ;/
OdpowiedzUsuńNie wiem czy skuszę się na tę lekturę.
OdpowiedzUsuńAch, ja również nie sięgam po reportaże tak często, jak bym chciała. Zazwyczaj zatapiam się w fikcji, może trochę dlatego, że jest z nią łatwiej - można odciąć się od emocji, tłumacząc sobie, że to przecież nie wydarzyło się naprawdę. Z reportażami się to nie udaje. Zainteresowałaś mnie tą publikacją, będę miała ją na uwadze.
OdpowiedzUsuńBardzo lubię takie książki! na pewno przeczytam!
OdpowiedzUsuń