Bardziej gorzko niż słodko: "Ślady" - Jakub Małecki

Kiedy rodzi się człowiek, witają go wszyscy z uśmiechem na twarzy, roniąc łzy szczęścia. Narodziny to niezwykle radosny moment, który pragniemy celebrować, bo na to zasługuje. Z kolei śmierć często przychodzi po cichutku - tak, aby przypadkiem nikomu nie udało się uciec i jej przechytrzyć. Niekiedy umieraniu towarzyszy ogromny zgiełk, niepokój oraz rozpacz. Czasami ulga bądź żal za niewykorzystanymi szansami..

Ślady to książka składająca się z dziewiętnastu rozdziałów. Każdy dotyczy innej osoby, chociaż ich losy przeplatają się z resztą. Łomianki, Kwilno, Warszawa, Poznań, Szczyrk, Kiełpin, Byczyna i okolice to miejsca, w których poznajemy poszczególnych bohaterów. Wszyscy mają marzenia, czegoś się boją, przed czymś uciekają, za kimś tęsknią... 

(...) jakie to okrutne, że u starych ludzi śmierć powoli zastępuje życie. Najpierw te wszystkie pogrzeby, na które chodzisz, coraz bardziej odrętwiały. Później te wszystkie choroby, które w tobie zamieszkują. Wszystkie organy, które powoli przestają funkcjonować: nerki, oczy, żołądek, płuca. Serce. Kiedy przychodzi koniec, jesteś już prawie całkiem martwy. *

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Jakuba Małeckiego i na pewno nie ostatnie (na półce czeka już najnowsza Rdza), chociaż nie ukrywam, że nie tworzy on zwyczajnych historii, które czyta się z największą łatwością. Autor kluczy pomiędzy wydarzeniami oraz bohaterami w niechronologiczny sposób, co sprawia, że czytelnik niejednokrotnie może pogubić się w całej opowieści, a jego głowę przepełni chaos. Do tego Ślady to tak nieoczywista oraz osobliwa powieść, iż ciężko jest mi jednoznacznie ją ocenić. Z jednej strony podoba mi się dość oryginalny styl pisania Małeckiego, a z drugiej nie poczułam żadnej więzi emocjonalnej z przedstawionymi postaciami, a tym bardziej nie wczułam się w ich losy, czego oczekiwałam. W zasadzie do tej pory nie jestem pewna, co jest motywem przewodnim tej lektury. Mogę tylko domyślać się, co autor pragnął przekazać, bo ewidentnie mu na tym zależało, zatem albo nie wyszło, albo ja jeszcze tego nie pojęłam. Niemniej jest to dobra lektura w całej swojej dziwności.

Uprzedzam, żeby nie sięgać po tę lekturę, będąc w dołku psychicznym, bo zapewniam, iż może się on tylko pogłębić po przeczytaniu Śladów. To książka bardziej gorzka niż słodka, poruszająca różnorodne aspekty życia ze szczególnym naciskiem na samotność oraz umieranie. Okazuje się, iż niewiele znaczy piękna twarz i zgrabna figura, pełno banknotów w portfelu czy uznanie w oczach innych, bo kiedy człowiek umiera, robi to najczęściej w ciszy i samotności. Możemy także dorabiać się całe życie, zaniedbując rodzinę, aby na koniec i tak nie zabrać ze sobą niczego na drugą stronę. W takich sytuacjach pojawia się jedno pytanie: po co to wszystko?

Nie odkładajmy życia na później, ale w miarę możliwości korzystajmy z niego tu i teraz, bo nikt z nas nie wie, czy nie jest to nasze ostatnie teraz. Życie przecieka przez palce, a my nieustannie dążymy do tego, aby mieć więcej i więcej, zamiast doceniać inne dary, jakie oferuje nam świat.

* cytat pochodzi ze str. 53

Książka bierze udział w wyzwaniach: Czytamy powieści obyczajowe oraz Dziecięce poczytania. 

Dane techniczne o książce

Wydawnictwo: Sine Qua Non

Data wydania: 28 września 2016
Liczba stron: 304
Gatunek: literatura piękna