Wszystko kiedyś dobiegnie końca: "Rdza" - Jakub Małecki

Dwa tygodnie temu końca dobiegło moje pierwsze spotkanie z twórczością Jakuba Małeckiego. Minęło na tyle przyjemnie i interesująco, że błyskawicznie sięgnęłam po najnowszą powieść autora, czyli Rdzę, która okazała się lekturą jeszcze lepszą od już dobrych Śladów.

Siedmioletni Szymon nie ma pojęcia, że w momencie układania monet na torach, jego życie zmierza w kierunku, z którego nie będzie już powrotu. Kilkadziesiąt lat wcześniej jego babcia Tośka musiała równie szybko dojrzeć, trafiając do trudnej i smutnej rzeczywistości. Mimo osiągniętego wieku nadal w głębi duszy jest małą, zagubioną dziewczynką, która nie do końca potrafi znaleźć wspólny język ze swoim wnukiem. Jednak różnice pokoleniowe nie zawsze wiodą prym, bo najważniejsze jest, aby nasze serca i umysły nie zardzewiały jak nieużywany metalowy przedmiot...

Wydarzenia w książce dzieją się na przestrzeni wielu lat - od roku 1939 aż do 2016, dotykając głównie losów Szymka oraz jego babci. Chociaż w ich życiu występuje wiele innych postaci, wywierając silny wpływ na wiele rzeczy, które dzieją się dookoła. Ścieżki wydeptane przez wszystkich przeplatają się ze sobą, tworząc misterną całość.

(...) ten cały świat to jeden wielki kompostownik, gdzie wszystko wrzucone jest jak popadnie i gdzie wszystko w końcu zgnije. *

Małecki posługuje się dość specyficznym stylem, co akurat trafia w mój gust. Co prawda, jego twórczość nie jest literaturą lekką, jaką człowiek pragnie przeczytać dla odstresowania się. Wymaga ona skupienia oraz odpowiedniego nastawienia, aby nie pogubić się w otaczającym chaosie i natłoku kolejnych bohaterów. Autor porusza dość ciężkie tematy, niekiedy w nieco zaowalony sposób, żeby czytelnik sam mógł wynieść z danej historii to, co uważa za słuszne. Po przełożeniu ostatniej kartki,  napisanej przez Małeckiego, zawsze tkwię w swoistym marazmie, a w głębi mojego serca tli się iskierka nadziei, walcząca ze smutkiem oraz melancholią. 

Rdza to lektura o pierwszej bolesnej utracie, pierwszej porażce oraz pierwszej miłości, pierwszych wyborach i rozczarowaniach. Człowiek jest szczęśliwy, kiedy doskonale wie, że ma dla kogo wstać rano, stawiając czoła wszelkim przeciwnościom. Niestety gdy osoby, którym możemy się poświęcić, dojrzewają do radzenia sobie samemu z otaczającą rzeczywistością, nie wykazując chęci sięgnięcia po wyciągniętą dłoń, to ten do tej pory poświęcający się traci nagle ochotę do życia. To smutne, aczkolwiek prawdziwe i dość częste zjawisko, szczególnie wśród starszego pokolenia, które jak najdłużej chciałoby być potrzebne. Jednak jakie to ma znaczenie, gdy po każdym z nas zostaną tylko zdjęcia i wspomnienia, które z biegiem czasu zbledną, aby w końcu kompletnie ulotnić się z ludzkich myśli... Dlatego róbmy to, co kochamy i spełniajmy swoje marzenia, niczego nie żałując lub żałując jak najmniej.

*cytat pochodzi ze str. 193

Książka bierze udział w wyzwaniach: Czytamy powieści obyczajowe oraz Dziecięce poczytania.

Dane techniczne o książce
Wydawnictwo: Sine Qua Non
Data wydania: 22 września 2017
Liczba stron: 288
Gatunek: literatura piękna
Za książkę dziękuję księgarni: