Bez zaskoczenia: "Gwiazdka z nieba" - Katarzyna Michalak

Okładka skradła moje serce - mała dziewczynka z lampionem w dłoni, a wokół niej śnieg, śnieg i jeszcze więcej śniegu. Nic dziwnego, że nastawiłam się na uroczą historię w świątecznym klimacie, która rozpali w moim sercu płomyk nadziei, a wszystkie problemy odejdą na bok. Cóż, mogę rzec jedno - owa historia to idealne odzwierciedlenie całej twórczości Katarzyny Michalak. Z tego względu jej zagorzali fani nawet przez chwilę nie powinni mieć wątpliwości, czy ta opowieść spełni ich oczekiwania. Jednocześnie osoby, które nie czują mięty do utworów tej pisarki, powinni omijać Gwiazdkę z nieba szerokim łukiem.

Nataniel zupełnie przypadkiem trafia do Sennej, zakochując się w mazurskiej chacie, w której pragnie zamieszkać. Na jego drodze pojawia się dwoje wspaniałych ludzi: Marta i Mateusz - stają się jego powiernikami, choć sami nie mają najłatwiej w życiu. Do Nataniela cały czas puka przeszłość, nie dając o sobie zapomnieć. Czy młody mężczyzna zazna w końcu spokoju?

Losy wykreowanych postaci uświadamiają, że nigdy nie wolno się poddawać, a nadzieja powinna umierać ostatnia. Do tego los nie zawsze jest sprawiedliwy, ale podobno co się odwlecze, to nie uciecze, dlatego warto wierzyć, iż w końcu każdy dozna tyle szczęścia, na ile zasłużył. Warto doceniać to, co się posiada, ponieważ obok istnieją ludze, którzy nie mają nawet tego, co my.

Niestety szata graficzna książki, a także przedświąteczny czas, kiedy została wydana, mają niewiele wspólnego z tą historią. Dopiero na samym końcu pojawia się nieco grudniowej atmosfery - niemal cała akcja dzieje się podczas cieplejszych miesięcy. Szczerze przyznam, że bohaterowie okazali się nieco nijacy (owszem, polubiłam Martę i Mateusza, ale niejednokrotnie działali mi na nerwy), a Natanielem, szczególnie w fazie jego zakochania, najchętniej wystrzeliłabym w kosmos. Oczywiście w tej historii dużo jest dramatów, ale najczęściej dotyczą one przeszłości, przez co tak naprawdę przez całą książkę nie dzieje się nic szczególnego... Czy nie można byłoby nie rozwlekać wszystkiego, zamykając całą opowieść w jednym tomie? 

Gwiazdka z nieba to moja czternasta książka autorki, po jaką sięgnęłam, także zdążyłam już naprawdę dobrze rozeznać się w twórczości Katarzyny Michalak. Niestety mam wrażenie, że już nie trafię na historie w stylu Serii z kokardką - ciepłe i przyjemne opowieści, w których ludzie zmagają się z problemami typowymi dla większości naszych rodaków. Zbrzydły mi już gangsterskie porachunki i sceny erotyczne w każdej lekturze, czarny charakter niemal zawsze posiada niemiecko- bądź rosyjskobrzmiące nazwisko, wszędobylskie trzykropki, wyjaśnianie ciągle tego samego czytelnikowi, jakby cierpiał na zanik pamięci; nieustanne zapowiadanie tego, co się wydarzy, a do tego niemal zawsze - główny bohater, pragnący uciec od przeszłości, odkrywa przestronny dom, który wymaga remontu, i dąży do tego, aby w nim zamieszkać. To było naprawdę interesujące za pierwszym i drugim razem, ale niekoniecznie później... Taki trochę odgrzewany kotlet, który różni się tylko panierką od innych - rzucam się na niego, oczekując nowych doznań smakowych, a dostaję zwykłego schabowego. Niby smaczny, ale już tak dobrze znany, że miejscami po prostu mdły.

Od jakiegoś czasu opowieści snute przez pisarkę, bardziej budzą we mnie zażenowanie, niżeli radość oraz satysfakcję z lektury. Łączy mnie z twórczością Michalak dziwna relacja - z jednej strony nieustannie utwierdzam się w przekonaniu, iż więcej nie zniosę, a po jakimś czasie znowu sięgam po kolejną książkę ze złudną nadzieją, że może tym razem będzie lepiej. Niestety nie jest, a czytelnicza część mojego serca krwawi. Parafrazując Agnieszką Chylińską: kiedyś powiem sobie dość i wiem, że to już niedługo...

Książka bierze udział w wyzwaniach:  Czytamy nowości, Czytamy powieści obyczajowe, Dziecięce poczytania oraz Pod hasłem.

Dane techniczne o książce

Wydawnictwo: Znak 

Seria/cykl: Seria mazurska

Data wydania: 6 listopada 2017

Liczba stron: 304
Gatunek: powieść obyczajowa