Zło czai się wszędzie: "Ostatnia chowa klucz" - Ałbena Grabowska

Byłam przekonana, iż rozpoczynając przygodę z twórczością Ałbeny Grabowskiej najpierw sięgnę po pierwszy tom Stulecia Winnych. Jednak jakiś czas temu na moją półkę przywędrowała Ostatnia chowa klucz, której tematyka dość mocno mnie zaintrygowała, aczkolwiek przy każdym przeglądaniu tej lektury, coś nieustannie mnie od niej odciągało. Być może to białe kartki, za jakimi nie przepadam, bądź dość duża ilość tekstu na stronie w połączeniu z niewielką czcionką. Nie mam pojęcia, co było tego powodem. Na szczęście w końcu nadszedł moment, iż usiadłam z powieścią na kanapie, dając się porwać tej tajemniczej historii. 

Małe podwarszawskie miasteczko, w którym wszyscy się znają - pozornie ciche i dość spokojne. Wydawałoby się, że spotkanie czterech nastolatek na opuszczonym poddaszu nie zmieni niczego w ich życiu. Jednak los bywa przewrotny, a konsekwencje przeciętnych czynów mogą być dalekosiężne. Nikogo nie można być pewnym, bo w każdym może czaić się zło...

Jedni uważają, że kiedyś byli inni, drudzy, że kiedyś chcieli być inni, ale im się nie udało. Według mnie ludzie się nie zmieniają. Rodzą się z pewnymi predyspozycjami i hodują je w sobie niczym rzadkie kwiaty lub pozwalają rosnąć jak chwastom. Im lepsze cechy dostaliśmy przy urodzeniu, tym bardziej się plenią, wypuszczają coraz więcej pędów i rozrastają w gęsty żywopłot. *

Narratorką tej opowieści jest Marzena - jej nastoletni pogląd na świat oraz potrzeba przypodobania się rówieśnikom za wszelką cenę sprawiają, iż niejednokrotnie zachowuje się irracjonalnie. Radością nie napawa także bezczynność policji oraz zamiatanie pod dywan wielu istotnych faktów, czego idealnym podsumowaniem jest powiedzenie "ręka rękę myje". Nawarstwiające się tajemnice i powiązania rodzinne sprawiły, że w mojej głowie zaczęło szumieć jak po całkiem niezłej dawce alkoholu.

Książka ma dość niespotykaną formę, ponieważ przed i po każdym rozdziale znajdują się krótkie teksty przedstawione z perspektywy winowajcy oraz tajemniczej kobiety, która bardzo dobrze zna sprawcę. Początkowo podejrzewałam każdego, ale dość szybko pojęłam, kto stoi za całym złem dziejącym się w lekturze. Pierwszy raz spotkałam się z zakończeniem kryjącym się w kopercie, którą należy przeciąć, aby poznać finał. To bardzo interesujący zabieg, podsycający ciekawość. Autorka na pewno popisała się niemałą kreatywnością.

Nie pamiętam, abym trafiła na bloga recenzującego tę książkę. Nie jest też ona zbyt mocno rozchwytywana na innych portalach czytelniczych, a na pewno nie zbiera ogromu pozytywnych opinii. Trochę mnie to dziwi, a także nieco smuci, gdyż gorsze pozycje są wychwalane, a ta gdzieś umyka w gąszczu innych. Owszem, nie jest to rewelacyjny kryminał zwalający z nóg (może bardziej obyczajówka z dość rozbudowanym wątkiem kryminalnym?) a i wykonanie niekiedy nieco kuleje - pewne sprawy wydają się niewyjaśnione, czasami brakuje logiki w niektórych zachowaniach czy wydarzeniach, a do tego zakończenie, które miało wszystko rozjaśnić, wcale nie sprawiło, iż czuję się usatysfakcjonowana, bo nielicznych kwestii nadal nie pojmuję. Podziwiam autorkę za to, że nie pogubiła się w całej historii i mam wrażenie, iż jest jedyną osobą, która wszystko ogarnęła swoim umysłem. Jednak rzadko kiedy książka tak mnie pochłania, wywołując ciarki na plecach. Chaos w narracji, jak również pewne niedopowiedzenia denerwują, ale całość sprawiła, że nawet pod odłożeniu powieści na półkę, ciągle o niej rozmyślałam.  

* cytat ze str. 115

Książka bierze udział w wyzwaniach: Dziecięce poczytania Bonusowe oraz Pod hasłem.
Dane techniczne o książce
Wydawnictwo: Zwierciadło
Data wydania: 13 września 2017
Liczba stron: 308
Gatunek: kryminał
Za książkę dziękuję księgarni: