Duże rozczarowanie: "Ostatni raz, gdy rozmawialiśmy" - Fiona Sussman

Jedni są zwolennikami reguły: oko za oko, ząb za ząb, za to inni bez problemu nadstawią drugi policzek. Wybór radzenia sobie z przeciwnościami losu to sprawa indywidualna - wydaje się, że nie ma stuprocentowo dobrej decyzji w pewnych sprawach. Można tylko gdybać, co zrobiłoby się w sytuacji, gdy inny człowiek pozbawiłby nas wszystkiego, co było dla nas ważne...

Carla Reid wiedzie spokojne życie na farmie, każdą wolną chwilę spędzając ze swoim mężem. Oboje wyczekują powrotu swojego syna, który ma przejąć opiekę nad gospodarstwem. Kiedy pewnego dnia zjawia się w rodzinnym domu, okazuje się, że jego plany na przyszłość są zupełnie inne niż te nakreślone przez rodziców. Pada kilka gorzkich słów, a ów dzień zmienia całe dotychczasowe życie nie tylko tej rodziny, ale także młodego chłopaka o imieniu Ben, który odebrał Carli to, co najistotniejsze. 

Po tej powieści spodziewałam się kompletnie czegoś innego, niż dostałam. Oczekiwałam ogromnej dawki emocji, rzucenia mnie na łopatki tak trudną tematyką, sprowokowania do licznych refleksji, historii zapadającej w pamięci. Niestety rozczarowałam się - tak jak na początku akcja toczy się dość dynamicznie, tak po dość krótkim czasie do samego końca nie dzieje się praktycznie nic. Nieustannie czekałam na potężny zwrot akcji - coś, co wywołałoby we mnie zaskoczenie czy jakiekolwiek uczucia, ale moje nadzieje musiały ulotnić się dość szybko.

Generalnie nie zapałałam sympatią do żadnej postaci występującej w tej powieści. W zasadzie wszyscy byli mi dość obojętni... Oczywiście było mi niekiedy żal Bena i jego rodzeństwa, którzy wychowywali się w patologicznej rodzinie, a moja złość względem ich matki oraz konkubenta sięgała zenitu, bo nie potrafię zrozumieć, jak można zgotować taki los swojemu potomstwu. Niemniej cała reszta okazała się dość nijaka. Poczynania Carli niekiedy biorą się znikąd, a czytelnik nie uraczy żadnego tłumaczenia jej postępowania - szczególnie jej dobroduszności względem Bena. Oczywiście można się tego domyślać, ale zabrakło mi konkretnych słów wypowiedzianych przez Carlę na ten temat.

Zastanawiam się, dlaczego owa powieść dostała nagrodę za najlepszą powieść kryminalną, skoro w moim odczuciu (i wielu innych osób także) nie jest ona kryminałem. Powieść obyczajowa czy dramat jak najbardziej, ale innego gatunku literackiego tutaj nie zauważyłam - chyba, że ów kryminał rozumieć jako więzienie, to faktycznie spora część historii toczy się właśnie w tym miejscu. Nie wiem, kto zaklasyfikował tę lekturę jako kryminał, ale albo jej nie czytał, albo ma nikłe pojęcie o literaturze.

Ostatni raz, gdy rozmawialiśmy pozwala uświadomić sobie, że czyny, jakie popełniamy, nie wpływają jedynie na nasze życie, ale niekiedy oddziałują na losy większej liczby osób, z czego nieraz zupełnie nie zdajemy sobie sprawy. Ponadto warto zważać na swoje słowa, ponieważ nigdy nie wiemy, kiedy i czy w ogóle ujrzymy jeszcze człowieka, któremu rzuciliśmy w twarz kilka gorzkich słów.

Książka bierze udział w wyzwaniu: Dziecięce poczytania Bonusowe.

Dane techniczne o książce

Tytuł oryginału: The Last Time We Spoke

Wydawnictwo: Kobiece

Data wydania: 15 lutego 2018

Liczba stron: 376
Gatunek: oficjalnie kryminał, nieoficjalnie powieść obyczajowa/dramat