Krótko i na temat #4: "Czy Bóg wybaczy siostrze Bernadetcie?", "W szoku", "I więcej nic nie pamiętam"

Swoją przygodę z twórczością Justyny Kopińskiej rozpoczęłam od niezwykle popularnego tytułu Polska odwraca oczy, jednak wiedziałam, że na pewno dość szybko sięgnę także po jej debiut, czyli Czy Bóg wybaczy siostrze Bernadetcie?, którą niedawno wznowiono. 

W naszym kraju siostry zakonne czy księża traktowani są z dużym szacunkiem oraz niemałym dystansem. Powszechnie uważa się, że są to ludzie o dobrych i miłosiernych sercach, dlatego bardzo często ich działalność nie jest sprawdzana w jakikolwiek sposób. Niestety coraz częściej słyszymy o okropnych wydarzeniach dziejących się wśród osób duchownych, tak jak w przypadku sierocińca w Zabrzu, gdzie stosowano nieludzkie praktyki wobec dzieci.

Przywiązywanie do kaloryfera lub słupa na wiele godzin, bicie, wyzywanie, szykanowanie, zamykanie w pokoju, wyrywanie włosów, zmuszanie do jedzenia wymiocin czy przyzwalanie na gwałty pomiędzy wychowankami. Jak po takich przejściach można pójść dalej, będąc zwyczajnym obywatelem? Jak można założyć rodzinę i cieszyć się z jej obecności? Niestety większość wychowanków nie potrafi poradzić sobie z traumą - wielu z nich stało się przestępcami, gwałcicielami oraz mordercami. 

Niektóre dzieci zdobywały się na odwagę, aby podzielić się swoimi przeżyciami z nauczycielami w szkole, co ani razu nie przyniosło pozytywnych skutków. Wychowawcy albo bagatelizowali problem, wierząc, że zakonnice są uosobieniem dobroci, zatem dziecko zapewne ma zbyt wybujałą wyobraźnię, albo kierowały swoje zastrzeżenia do dyrektor ośrodka, która sama szykanowała swoich wychowanków. 

Siostra Bernadetta ewidentnie wykazuje osobowość psychopatyczną, a do tego jest wytrawną kłamczuchą, potrafiącą omamić wszystkich dookoła. Za ogromne spustoszenie w psychice ogromnej liczby dzieci została skazana na... dwa lata pozbawienia wolności. To kpina wobec nas wszystkich, a szczególnie pokrzywdzonych. Niestety w naszym kraju ludzie, którzy ukradną bochenek chleba z głodu dostają większe kary, niżeli zabójcy czy osoby przez lata znęcające się nad innymi. Straszna jest świadomość tego, że w tym wszystkim zawiniło grono osób, które nadal sprawuje opiekę nad dziećmi...

Książka bierze udział w wyzwaniach: Dziecięce poczytania Bonusowe oraz Pod hasłem.

Dane techniczne o książce

Wydawnictwo: Świat Książki

Data wydania: 10 kwietnia 2018 (wznowienie) / 22 kwietnia 2015 (pierwsze wydanie)

Liczba stron: 232
Gatunek: reportaż

Tę książkę i inne nowości znajdziecie w księgarni:

Rana Awdish od zawsze pragnęła zostać lekarzem, dlatego praca na oddziale intensywnej terapii okazała się spełnieniem jej marzeń. Sielanka nie trwała długo - kobieta będąc w ciąży, doznała potężnego krwotoku, nie tylko tracąc dziecko, ale również na wiele miesięcy stając się zależną od kolegów po fachu. Te doświadczenie uświadomiło jej, jak wiele zmian wymaga służba zdrowia.

Z całym szacunkiem do przeżyć autorki - nie wzbudziła ona mojej sympatii. Zdecydowanie na pierwszy plan nieustannie wysuwa się rzeczowość, pragmatyzm i chłodna kalkulacja, które charakteryzują jej lekarską stronę. Ta kobieta zapomina, że jest także tylko człowiekiem, mającym prawo do pokazywania emocji. Zszokowało mnie jej zachowanie po usłyszeniu o śmierci swojego dziecka - Rana Awdish zareagowała, jakby to kompletnie jej nie dotyczyło.

Sięgając po tę książkę, miałam nadzieję, iż będzie to coś w stylu Małych bogów, ale niestety przeliczyłam się. W szoku czytałam ponad miesiąc, a niekiedy miałam wrażenie, że nigdy nie skończę tej lektury. Wiele tutaj specjalistycznych szczegółów i niepotrzebnych treści. Sam styl, jakim posługuje się Rana Awdish, jest bardzo toporny - nie wiem, na ile to kwestia tłumaczenia. Ta historia powinna trafić do lekarzy, a nie pacjentów, bo tak naprawdę nie potrafię odkryć, co mogłabym z niej wynieść. Chyba jedynie jeszcze większy strach przed służbą zdrowia.

Medyczny światek rządzi się swoimi prawami, a każdy pacjent traktowany jest jak przypadek, nie widzi się w nim człowieka. Młodym lekarzom wbija się do głowy konieczność wyłączenia emocji. Przy jednoczesnym braku bezpiecznej przestrzeni na uczucia lekarzy, zaczynają oni przybierać maski, nie radząc sobie ze sobą, co niejednokrotnie odbija się na pacjentach. Może trzeba otrzeć się o śmierć lub przynajmniej mocno rozchorować, aby zrozumieć, jak wszystko wygląda z drugiej strony, uświadamiając sobie, jak istotna jest empatia lekarza w procesie zdrowienia? 

Książka bierze udział w wyzwaniach: Dziecięce poczytania Bonusowe.

Dane techniczne o książce

Tytuł oryginału: In Shock: My Journey from Death to Recovery and the Redemptive Power of Hope

Wydawnictwo: Znak

Data wydania: 18 kwietnia 2018

Liczba stron: 320

Gatunek: literatura faktu

Historia nigdy nie była moim konikiem, a jedynym okresem, który interesował mnie na lekcjach, były właśnie czasy (około)wojenne. Z tego względu co jakiś czas staram się sięgnąć po taką lekturę. Tym razem skusiłam się na wspomnienia Adiny Blady-Szwajger - polskiej lekarki żydowskiego pochodzenia i rodowitej warszawianki. 

I więcej nic nie pamiętam to niedługa, aczkolwiek mocno emocjonalna książka, ponieważ śmierć każdego człowieka boli, szczególnie jeśli jest w pełni niezawiniona. Adina Blady-Szwajger, jak ogrom innych ludzi w okresie wojennym, każdego dnia musiała patrzeć na umierające istoty, w tym bezbronne dzieci. Doszło nawet do tego, że zapragnęła pomóc im odejść w bardziej humanitarny sposób. Z każdym zmarłym maluchem umierała także cząstka jej samej.

Opisy bólu, z jakimi musieli zmagać się ludzie, a także ich wyglądu spowodowanego różnorakimi chorobami, sprawiały, że niemal widziałam te osoby. Generalnie cała książka jest ważnym głosem oddającym hołd dobrym ludziom z dawnych czasów, jednak nie ukrywam, że czyta się ją dość ciężko. Powodem tego jest spisanie swoich przeżyć i spostrzeżeń po wielu latach od ich zaistnienia, przez co autorka, już jako staruszka, nie wszystko zapamiętała, niekiedy mieszając pewne wydarzenia. I więcej nic nie pamiętam napisana jest w mocno chaotyczny sposób, co przeszkadzało mi w odbiorze, ale z drugiej strony rozumiem to i szanuję, bo podejrzewam, że ja po tylu latach nie miałabym w pamięci takiej ilości szczegółów.

Jeżeli interesujecie się tematyką wojenną, to polecam wam tę książkę, bo na pewno nieco poszerzy waszą wiedzę o kilka dodatkowych szczegółów historycznych. Pozostaje tylko podziwiać ludzi, którym udało się przejść piekło.

Książka bierze udział w wyzwaniach: Dziecięce poczytania Bonusowe, Pod hasłem, WyPożyczone oraz Zatytułuj się.

Dane techniczne o książce

Wydawnictwo: Świat Książki

Data wydania: 13 stycznia 2010

Liczba stron: 288
Gatunek: pamiętnik