Co z tą Polską?!: "Z nienawiści do kobiet" - Justyna Kopińska

O Z nienawiści do kobiet zrobiło się głośno w okolicy Dnia Kobiet, czyli premiery najnowszego zbioru reportaży Justyny Kopińskiej. Zdecydowanie ów tytuł został przyjęty z ogromną ciekawością, ale także nieco mniejszym entuzjazmem niż jej poprzednie książki. Tym bardziej byłam bardzo ciekawa, jakie wrażenie wywrze na mnie.

Książka przybliża historię Leopolda Kozłowskiego, ostatniego żyjącego przedstawiciela przedwojennych klezmerów w Polsce, a także Violetty Villas - gwiazdy, która umarła w samotności. Justyna Kopińska przedstawia również smutną prawdę o księdzu pedofilu, nadal służącym w kościele; podpułkowniku i prokuratorze, który molestował współpracownice; czynnych katolikach pragnących akceptacji ze strony duchownych czy dyrektorze więzienia zabijającego więźnia.

(...) jeśli jesteś funkcjonariuszem publicznym, masz znajomości, to aparat sprawiedliwości nie tylko cię nie skaże, ale jeszcze utuli. *

Zanim sięgnęłam po ten zbiór, natknęłam się na sporą ilość zarzutów względem tej lektury, które faktycznie mają jakąś podstawę. Na pierwszy plan wysuwa się same wydanie - ogromna czcionka, a także duże odstępy pomiędzy akapitami nadają książce objętości, ale... czy potrzebnie? Kiedy dochodzi do tego mała liczba reportaży (tylko osiem), to czytelnik zaczyna zastanawiać się, czy nie lepiej było poczekać, zebrać więcej materiałów i z wielkim przytupem wrócić na literackie salony? Tym bardziej, że mam wrażenie, iż niektóre teksty były pisane nieco na siłę, a na pewno inaczej niż chociażby w Polska odwraca oczy. Większość reportaży przyciągnęła moją uwagę, aczkolwiek ten o Violetcie Villas powinien być bogatszy, bardziej sensowny i dłuższy. Natomiast Ostatni Klezmer kompletnie mi nie podszedł, żeby nie powiedzieć, iż wynudził...

Pomimo wspomnianych mankamentów, jedno mnie ucieszyło - rozmowa Szymona Jadczaka z Justyną Kopińską. Tego zabrakło mi we wcześniejszych lekturach, zatem aktualnie jestem całkiem usatysfakcjonowana, mając większe pojęcie o tym, jak wygląda praca takiej dziennikarki. Trzeba również oddać autorce, że jej reportaże budzą emocje, a to chyba jest najważniejsze. 

Jeżeli sięgam po jakiekolwiek reportaże, to interesują mnie tylko te o Polsce. Mam wrażenie, że jest to pewnego rodzaju masochizm, bo z każdym kolejnym tytułem okazuje się, iż w naszym kraju dzieją się niewyobrażalnie złe rzeczy, a niesprawiedliwość oraz kolesiostwo znajdują się na pierwszym planie. Jednak jestem realistką i niestety niejednokrotnie przekonałam się, że tak wygląda polska rzeczywistość, co mnie smuci, ale nie widzę żadnych szans na diametralną poprawę. To straszne, że niekiedy z ofiary robi się kata, ponieważ ci, którzy znajdują się na samym szczycie, wychodzą obronną ręką z każdej opresji. Nieraz wręcz śmieją się innym w twarz, doskonale wiedząc, iż znajomości oraz dobre stanowisko wystarczą, żeby zgnoić niewinnych, a siebie uratować.

* cytat ze str. 125

Książka bierze udział w wyzwaniach: Dziecięce poczytania Bonusowe oraz Pod hasłem.

Dane techniczne o książce

Wydawnictwo: Świat Książki

Data wydania: 5 marca 2018

Liczba stron: 224
Gatunek: reportaż

Tę książkę i inne bestsellery znajdziecie w księgarni: