"Brzydka ona, brzydki on, a taka ładna miłość...": "Dygot" - Jakub Małecki

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Małeckiego było całkiem udane, chociaż miałam parę zastrzeżeń do Śladów. Za to Rdza podobała mi się bardziej i nie mogłam doczekać się swoich wrażeń podczas lektury Dygotu. 

Kiedy pewna Niemka przeklina Jana Łabendowicza, mężczyzna nie spodziewa się, jak mocno odbije się to na jego życiu. Po pewnym czasie zostaje ojcem Wiktora mającego albinizm. Ludzie ze wsi wytykają chłopca palcami, szydzą z niego i obwiniają za wszelkie zło dziejące się dookoła, pragnąc jego śmierci. Bronek Gelda również nie wierzy w klątwę Cyganki, dopóki jego kilkuletnia córka Emilka nie doznaje rozległych poparzeń. Nikt jeszcze nie wie, iż drogi ich dzieci w końcu przetną się...

Dygot to historia o odmienności i bólu człowieka zmuszonego do mierzenia się z etykietą odmieńca, straconym życiu, ludzkich słabościach, alkoholizmie, głosach w głowie przeszkadzających w normalnym funkcjonowaniu, zdradach, strachu, samotności. To książka na wskroś smutna i dołująca, nie ma tutaj zbyt wiele powodów do szczęścia, przez co dość długo męczyłam ową powieść. 

W kwestii moich odczuć odnośnie lektury, to Dygot bardzo przypomina mi Ślady. Jakub Małecki potrafi posługiwać się piórem, tworzy historie niebanalne i nieoczywiste. Jednocześnie tak mocno lawiruje pomiędzy wydarzeniami oraz różnymi bohaterami, że niejednokrotnie gubiłam się w fabule. Tutaj również nie do końca potrafię określić, o czym tak naprawdę jest ta książka, co jest jej motywem przewodnim, jakie wnioski warto z niej wynieść. Gdybym miała jednym przymiotnikiem nazwać tę historię, powiedziałabym, że jest po prostu dziwna.

Książka bierze udział w wyzwaniach: Dziecięce poczytania Bonusowe, Grunt to okładka, Pod hasłem oraz WyPożyczone.

Dane techniczne o książce
Wydawnictwo: Sine Qua Non
Data wydania: 7 października 2015
Liczba stron: 320
Gatunek: literatura piękna