Krzywda za krzywdę: "Margo" - Tarryn Fisher

Wrażenia po pierwszym spotkaniu z twórczością Tarryn Fisher już zdążyły się zatrzeć, jednak doskonale pamiętam to, że czułam się zawiedziona. Zachwytom nad Bad Mommy. Zła mama nie było końca, dlatego nastawiłam się na historię zwalającą z nóg. Owszem, sam koncept był świetny, aczkolwiek wykonanie nie spełniło moich oczekiwań. Dlatego nadszedł czas na drugie podejście do tej wychwalanej autorki - tym razem nadeszła pora na Margo. 

Tytułowa bohaterka mieszka w ponurym miasteczku, a swój dom nazywa pożeraczem. Od wielu lat musi zajmować się swoją matką chorującą na depresję. Margo jest bardzo samotna, jednak jej życie ulega diametralnej zmianie w dniu poznania Judaha. Kiedy ginie mała dziewczynka z sąsiedztwa, Margo postanawia dotrzeć do prawdy, która okazuje się dużo bardziej złożona...

(...) ludzie są zbudowani do życia z cierpieniem. Słabi ludzie pozwalają, by ból ich dusił, doprowadzając do powolnej, emocjonalnej śmierci. Silni ludzie wykorzystują ból (...). Używają go jako paliwa. *

Margo podobała mi się nieco bardziej niż Bad Mommy. Zła mama, ale nadal nie podzielam zdania wielu osób, jakoby ta lektura była niemal wybitną i jedną z najlepszych, jakiekolwiek czytałam. Sama idea, znajdująca się w głowie autorki, jak najbardziej do mnie przemawia. Całą lekturę czekałam na jakiś wybuch - coś, co powaliłoby mnie na łopatki albo chociaż spowodowało zaskoczenie. Niestety zabrakło mi tego... Pod koniec naprawdę zaczęło mi przeszkadzać te zamieszanie w głowie głównej bohaterki, przez co już nie wiedziałam, co jest wymysłem jej wyobraźni, a co dzieje się naprawdę. Nie wspominając o niemal szóstym zmyśle głównej bohaterki, która patrząc na człowieka, już wiedziała, iż popełnił zbrodnię. Ponadto miałam szczerą nadzieję, że chociaż finałem autorka nadrobi braki, jednak moje nadzieje okazały się płonne. 

Nigdy nie można być zbyt ostrożnym w świecie pełnym psycholi. **

Generalnie uważam, że Margo jest niezłą powieścią - po prostu tradycyjnie nie wykorzystano jej potencjału w pełni. Niemniej podczas lektury targało mną sporo emocji, co jest ogromnym plusem. Zawsze czuję niemal fizyczny ból, kiedy słyszę o krzywdzie niewinnych osób, szczególnie dzieci. Z tego względu miałam ochotę rozszarpać większość mieszkańców Bone, którzy nawet nie zasługiwali na miano rodziców. Do tego doszła bolesna świadomość tego, iż często popełniamy złe czyny ze względu na środowisko, z jakiego pochodzimy - obserwujemy niepoprawne zachowania, obiecujemy sobie, że ich nie powielimy, następnie dochodzimy do wniosku, że i tak nie mamy lepszych wzorców, więc również postępujemy źle. W ten sposób koło się zamyka...

Tarryn Fisher każe nam zastanowić się nad tym, czy mamy prawo sądzić innych ludzi, wymierzając im swoją wersję sprawiedliwości, nawet jeżeli zrobili coś bardzo złego? Czy możemy usprawiedliwić człowieka, który zabił jedną osobę, skoro tym czynem uratował kilkoro innych? Zanim odpowiemy na te pytanie, pamiętajmy, że w każdym z nas tkwi dawka mroku oraz okrucieństwa - po prostu nie wszyscy mamy okazję znaleźć się w sytuacji, kiedy musimy je wyjawić przed światem. 

* cytat ze str. 110
** cytat ze str. 238

Książka bierze udział w wyzwaniu: Pod hasłem.

Dane techniczne o książce

Tytuł oryginału: Marrow

Wydawnictwo: Sine Qua Non

Data wydania: 11 stycznia 2017
Liczba stron: 352
Gatunek: powieść psychologiczna, thriller