W swoim życiu, zwłaszcza szkolnym, spotkałam kilka zakonnic, które z reguły były uśmiechniętymi, sympatycznymi kobietami, zarażającymi swoim optymizmem. Od długiego czasu pragnęłam dowiedzieć się czegoś więcej o ich życiu, dlatego sięgnęłam po  Zakonnice odchodzą po cichu.

Podejrzewam, że jestem ostatnim molem książkowym, który w końcu sięgnął po debiut Becky Albertalli.  Twój Simon , znany także pod tytułem  Simon oraz inni homo sapiens , to światowy bestseller - na jego punkcie zwariowały miliony czytelników. Z tego względu  postanowiłam w końcu przekonać się, czy ta historia jest tak dobra, jak sugeruje większość.

Żeby umarło przede mną  to  zbiór rozmów z pięcioma matkami, które opowiadają o swoim życiu, a raczej przechodzeniu z jednego dnia do drugiego z nadzieją, aby dziecku tylko się nie pogorszyło . To kobiety samotne, niekiedy zapomniane, tęskniące za odrobiną normalności. Poświęciły się swoim pociechom potrzebującym stuprocentowej uwagi, bo skoro świat o nich zapomniał, to chociaż matki muszą o nie zadbać. 

Macierzyństwo w tych czasach zdaje się trudniejsze niż kiedyś. Matki stoją przed ogromem wymagań, z czego są rozliczane przez innych.  Niełatwo jest odnaleźć się w owej rzeczywistości, kiedy zewsząd dostaje się mnóstwo sprzecznych informacji dotyczących bycia idealną mamą.

W tamtym roku przedstawiłam wam listę moich planów książkowych na 2018 rok, wierząc, że uda mi się go w pełni zrealizować. Cóż, jak widać, takie postanowienia nie są dla mnie, bo rok minął mi tak szybko, że niemal w ogóle nie wywiązałam się z owych obietnic (nie wspominając o tym, że ten post powinien ukazać się przynajmniej miesiąc temu)... Ten rok będzie jeszcze bardziej intensywny, zatem nie stawiam sobie żadnych celów, ale byłabym zadowolona, gdyby udało mi się postawić zielony znaczek przy poniższych autorach i tytułach. :)

Twórczość  Colleen Hoover  zawładnęła ogromem serc, a jej powieści rozchwytywane są w wielu krajach. Przed sięgnięciem po  Wszystkie nasze obietnice , miałam okazję przeczytać cztery utwory autorki, po których stwierdziłam, iż nie zostaniemy przyjaciółkami, zatem więcej podejść nie będzie. Owszem,  Hopeless  czy  Maybe Someday  były dobre, ale jednocześnie niczym nie wyróżniały się na tle tego typu podobnych historii. Rozważałam jeszcze przeczytanie  It Ends with Us , jednak gdy na bibliotecznej półce ujrzałam  Wszystkie nasze tajemnice , doszłam do wniosku, że może nadszedł na ostatnią szansę...

Za dwa miesiące będę podwójną mamą, dlatego od pewnego czasu zastanawiam się, jak to wszystko będzie wyglądać, ponieważ rozłożenie swojego czasu na dwoje dzieci nie jest wcale takim prostym zadaniem, szczególnie przy innych obowiązkach. Kilkanaście tygodni temu poczułam potrzebę poszerzenia swojej wiedzy, utwierdzenia się w pewnych przekonaniach czy nabycia konkretnych umiejętności związanych z możliwie płynnym wejściem w nową sytuację, zwracając baczną uwagę na odpowiednie traktowanie maluszka oraz starszaka, który jakby nie było, nadal jest małym dzieckiem. Mając na uwadze fakt, że panie Faber zajmują się szeroko pojętą tematyką rodzicielską, a  Jak mówić, żeby maluchy nas słuchały   to lektura, którą uwielbiam całym sercem,  postanowiłam zasięgnąć kilku porad dotyczących tworzenia więzi pomiędzy potomstwem bez przesadnej rywalizacji.

PODSUMOWANIE STYCZNIA Przeczytane książki:  6   + 4 typowo dziecięce Liczba przeczytanych stron:  1996 Wyniki w ramach wyzwań: Pod hasłem - 4 Wyzwanie czytelnicze LC - 1 Zatytułuj się 2 - 0

Uwielbiam literaturę faktu i sukcesywnie staram się nadrabiać wszelkie (mniej lub bardziej) znane tytuły, szczególnie polskich autorów. Dużo słyszałam o Grażynie Jagielskiej, dlatego wraz z początkiem roku postanowiłam sięgnąć po jeden z jej utworów, pragnąc poznać przeżycia żony korespondenta wojennego, która trafiła na 147 dni do zakładu psychiatrycznego. Tematyka ważna i bardzo ciekawa, jednak w moim odczuciu wykonanie jest totalnie nieudane. Żałuję tego mocno niewykorzystanego potencjału. Gdybym miała nadać jeden przymiotnik tej książce, z pewnością nazwałabym ją chaotyczną. Skakanie z jednego życiorysu do drugiego, kiedy sama autorka nie pisze niemal niczego o sobie, to coś, czego na pewno nie oczekiwałam od tej lektury.  Ta książka to kolejny przykład braku związku pomiędzy blurbami oraz opisem a treścią. Gdzie te przełamywanie tabu, podróż pełna intymnych zwierzeń, rozrywanie czytelniczych żył, mocne wyznania? Może ze mną jest coś nie tak, chociaż często takie histor