Krótko i na temat #8: "Anioły jedzą trzy razy dziennie" - Grażyna Jagielska, "Lata powyżej zera" - Anna Cieplak

Uwielbiam literaturę faktu i sukcesywnie staram się nadrabiać wszelkie (mniej lub bardziej) znane tytuły, szczególnie polskich autorów. Dużo słyszałam o Grażynie Jagielskiej, dlatego wraz z początkiem roku postanowiłam sięgnąć po jeden z jej utworów, pragnąc poznać przeżycia żony korespondenta wojennego, która trafiła na 147 dni do zakładu psychiatrycznego.

Tematyka ważna i bardzo ciekawa, jednak w moim odczuciu wykonanie jest totalnie nieudane. Żałuję tego mocno niewykorzystanego potencjału. Gdybym miała nadać jeden przymiotnik tej książce, z pewnością nazwałabym ją chaotyczną. Skakanie z jednego życiorysu do drugiego, kiedy sama autorka nie pisze niemal niczego o sobie, to coś, czego na pewno nie oczekiwałam od tej lektury. 

Ta książka to kolejny przykład braku związku pomiędzy blurbami oraz opisem a treścią. Gdzie te przełamywanie tabu, podróż pełna intymnych zwierzeń, rozrywanie czytelniczych żył, mocne wyznania? Może ze mną jest coś nie tak, chociaż często takie historie naprawdę mnie ruszają, jednak Anioły jedzą trzy razy dziennie to po prostu słaba lektura, która nie wniosła niczego do mojego życia. Ba!, nie wywołała żadnych emocji oprócz znużenia i nieustannych pytań "kiedy w końcu dobrnę do końca!?". Pozostało ogromne rozczarowanie...

Książka bierze udział w wyzwaniu: Pod hasłem.

Dane techniczne o książce

Wydawnictwo: Znak

Data wydania: 6 stycznia 2014

Liczba stron: 222

Gatunek: literatura faktu

Lata powyżej zera miały być sentymentalnym powrotem do przeszłości. Jestem niewiele młodsza od głównej bohaterki, a także samej autorki, ponieważ urodziłam się w 1991 roku, zatem trafiłam jeszcze na ten wspaniały czas, gdy dzieci spędzały czas pod trzepakiem, a nie przed komputerem ze smartfonem w dłoniach. Czy książkę czytałam z łezką w oku, czy może jednak wykonanie nie spełniło moich oczekiwań?

Smerfne Hity, Złote myśli, Zbuntowany anioł, kasety, walkman, Gadu-Gadu, sieć komórkowa Idea, puszczanie sygnałków, słuchanie muzyki na Vivie, aparat na klisze, oglądanie bajek i komunii na VHS. Do tego Mezo, Dido, Doniu, Kelly Family, Backstreet Boys, Britney Spears, Enrique Iglesias, Shakira, Christina Aguilera, Ricky Martin, Ich Troje - ich piosenki leciały we wszystkich domach. Na te lata przypadło również sporo istotnych wydarzeń, które na zawsze zapisały się w naszych głowach oraz sercach. 

Ogromnie cieszę się, że jestem jeszcze pokoleniem, które (w moim odczuciu) było naprawdę beztroskie, nierozpieszczone, doceniające drobnostki oraz potrafiące pobudzić swoją wyobraźnię. Brak telefonu, laptopa, dostępu do sieci oraz mocno ograniczony dostęp do telewizji zdecydowanie dobrze wpływały na nasze życie, czego nie wyobrażają sobie współczesne dzieciaki i nastolatki. Ich życie, pomimo nagromadzenia różnorodnych zajęć, jest dla mnie zdecydowanie za bardzo przebodźcowane, przez co nieco smutne...

Początkowa fascynacja natłokiem wzmianek, przywołujących masę wspomnień, zaczęła przeradzać się w znudzenie wraz z przechodzeniem do czasów bardziej współczesnych. Ta historia miała naprawdę ogromny potencjał, ale Anna Cieplak kompletnie go nie wykorzystała, tworząc nijaką opowieść z nieco urwanym i bezsensownym zakończeniem. Szkoda, wielka szkoda...

Książka bierze udział w wyzwaniu: Pod hasłem.

Dane techniczne o książce

Wydawnictwo: Znak

Data wydania: 13 września 2017

Liczba stron: 272

Gatunek: literatura współczesna