Duchy przeszłości: "Jeszcze się kiedyś spotkamy" - Magdalena Witkiewicz

Alicja Majewska śpiewa, że to męska rzecz być daleko, a kobieca - wiernie czekać. Jednak czy naprawdę każda z nas całe życie musi czekać na to, co dobre oraz przynoszące radość? Czy nie lepiej jest w pewnym momencie odpuścić i po prostu zawalczyć o szczęście, nawet jeśli jest ono jednoznaczne z porzuceniem tego, co niegdyś było dla nas wszystkim?

Związek Justyny przeżywa kryzys - dziewczyna nie może dojść do porozumienia ze swoim chłopakiem, a ich poglądy na życie coraz bardziej zaczynają się rozmijać. Kiedy po wielu latach poznaje historię Adeli, swojej babci, okazuje się, że łączy je dużo więcej niż więzy krwi. 

Czasami w życiu trzeba dokonywać wyborów. Nie jest problemem wybrać pomiędzy dobrem i złem. Największą trudnością jest wybrać między dobrem a dobrem. I to w taki sposób, by nikogo nie skrzywdzić. *

Wydawałoby się, że jesteśmy panami swojego życia i tylko od nas zależy, jak będzie ono wyglądać. Okazuje się jednak, iż na to kim jesteśmy, nie wpływa jedynie wychowanie, pochodzenie i geny, ale również przeżycia naszych przodków. Naukowo udowodniono, iż traumy mogą przechodzić z pokolenia na pokolenie, ukazując się w postaci koszmarów bądź powtarzających się wydarzeń.

Ta powieść prowokuje do zadawania pytań tym członkom rodziny, którzy jeszcze żyją i być może mogą podzielić się z nami różnymi tajemnicami sprzed lat. Kto wie, czy losy twojego przodka nie są niezwykle zbliżone do tego, co dzieje się w twoim życiu... Sprawdź to, jeżeli tylko masz taką okazję - być może dowiesz się więcej, niż mógłbyś się spodziewać, a owa wiedza pomoże ci w podjęciu decyzji dotyczących różnych istotnych kwestii.

Życie odciska na człowieku jeszcze większe piętno niż czas na kruchej porcelanie. Każdego dnia trzeba dbać o drugiego, szczególnie bliskiego ci człowieka. Gdy go zranisz, to jego duszę pewnie da się posklejać, ale rysy, czasem bardzo głębokie, pozostaną na zawsze.**

Magdalena Witkiewicz jest pisarką, po której powieści sięgam w ciemno. Udało mi się poznać niemal wszystkie jej historie, a na każdą kolejną czekam z niesłabnącym zainteresowaniem. Już sama okładka Jeszcze się kiedyś spotkamy niezwykle zachęcała mnie do przeczytania, a totalnie zostałam kupiona, kiedy wertując karki, dostrzegłam, że rozdziały rozpoczynają się od przepięknych, głównie polskich piosenek, które kocham. Wydarzenia biegną dwutorowo - zdecydowanie bardziej przypadły mi do gustu rozdziały z czasów młodości Adeli. Niestety mam wrażenie, że sama historia jest nieco przegadana i zbyt cukierkowa...

Uwielbiam powieści obyczajowe, jak również te, w jakich pojawia się tematyka II wojny światowej. W tej książce jest ona jedynie tłem dla wydarzeń pomiędzy bohaterami - niemalże nie ma tutaj typowych faktów historycznych, ponieważ autorka skupia się na sferze emocjonalnej. Wiele osób zalicza tę lekturę do najlepszych w dorobku pisarki. W moim osobistym rankingu nadal pierwsze miejsce zajmują: Opowieść niewiernej oraz Cześć, co słychać?. Jeszcze się kiedyś spotkamy porównałabym do Czereśnie zawsze muszą być dwie - obie zawierają urocze historie, od których robi się ciepło na sercu, jednak brakuje mi w nich tego nieokreślonego czegoś, co chwyciłoby mnie za serce. 

Ludzie często całe swoje życie czekają - na miłość, bogactwo, spełnienie różnych marzeń, a także wiele innych prozaicznych rzeczy. Zapominamy, że to nie ma sensu, ponieważ nigdy nie zaznamy szczęścia, jeżeli nieustannie będziemy wyczekiwać na coś, co być może nigdy nie nastąpi. Nie oglądajmy się za siebie, ale cieszmy trwającą chwilą, nie czekając wciąż na lepszy moment. 

* cytat pochodzi ze str. 460
** cytat pochodzi ze str. 497

Książka bierze udział w wyzwaniu Pod hasłem oraz wyzwaniu czytelniczym LC jako książka o kraju, w którym spędzę wakacje.

Dane techniczne o książce

Wydawnictwo: Filia

Data wydania: 15 maja 2019 

Liczba stron: 450

Gatunek: powieść obyczajowa
Tę książkę oraz inne nowości znajdziecie w księgarni: