Krótko i na temat #9: "Policjanci. Bez munduru" - Katarzyna Puzyńska, "Podróż Bena" - Doris Lessing

W naszym kraju policjanci nie cieszą się zbyt wielkim szacunkiem społeczeństwa. Kojarzą się z karaniem i wystawianiem nieszczęsnych mandatów, ale kiedy coś się dzieje, to nikt nie ma oporów przed zadzwonieniem na numer 997. Trochę zakrawa to o hipokryzję... Pragnąc przybliżyć sobie ten świat, sięgnęłam po książkę Policjanci. Bez munduru, zawierającą rozmowy Katarzyny Puzyńskiej z policjantami dochodzeniowymi i operacyjnymi z wydziałów kryminalnych.

Praca policjanta nie kojarzy się zbyt miło - większość ludzi sądzi, że polega ona na piciu kawy, jedzeniu pączków w radiowozie, karaniu za głupoty, wystawianiu mandatów oraz odsyłaniu petentów z jednego miejsca na drugie. Być może tak to wygląda z zewnątrz, jednak kiedy człowiek mocniej zagłębi się w temat, okazuje się, że ci ludzie każdego dnia muszą mierzyć się z ogromnym stresem, brakami kadrowymi, pracą na ciągłej adrenalinie, brakiem czasu dla rodziny, dużym obciążeniem psychicznym oraz koniecznością wyrabiania statystyk. Niejednokrotnie narażani są na niebezpieczeństwo i kontakt z agresywnymi ludźmi czy rozkładającymi się ciałami, przez jakie mogą złapać różne choroby. Przy tym wszystkim ciągle patrzy się im na ręce, bo każde najmniejsze potknięcie może urosnąć do niewyobrażalnie ciężkiej rangi związanej z ogromem konsekwencji. A to nadal są ludzie, nie roboty...

Naprawdę polecam tę książkę wszystkim, ponieważ wywiady w niej zawarte umożliwiają spojrzenie na pracę policjantów z zupełnie innej, bardziej ludzkiej perspektywy. Na pewno zamówię w bibliotece pierwszą część Policjanci. Ulica, gdzie rozmówcami są ci, którzy stoją na pierwszej linii ognia i mają ciągły kontakt z obywatelami - to ich praca wydaje się najważniejsza, a zarazem najtrudniejsza.

Książka bierze udział w wyzwaniu: Pod hasłem.

Dane techniczne o książce

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Data wydania: 2 kwietnia 2019

Liczba stron: 320

Gatunek: literatura faktu

Książka Piąte dziecko Doris Lessing wywarła na mnie spore wrażenie, dlatego byłam ciekawa kontynuacji. Och, jakie rozczarowanie mnie spotkało zrozumie tylko ten, kto z niecierpliwością oczekiwał przynajmniej równie dobrej lektury po ówczesnym przeczytaniu pierwszej części, a trafił na totalny bubel...

Ben to osiemnastolatek, wyglądający na przynajmniej dwadzieścia lat więcej. Od dnia narodzin nie jest chcianym dzieckiem, a jego zachowanie i wygląd jedynie potęgują owe odczucia. Tytułowy bohater przypomina bardziej zwierzę niż człowieka. Zostaje odrzucony przez swoją rodzinę i musi sam radzić sobie w świecie pełnym ludzi, którzy często wykorzystują jego naiwność. Jedynym pragnieniem Bena jest spotkanie kogoś, kto będzie podobny do niego, ponieważ ma już dość traktowania go jak dziwadło.

Zdaję sobie sprawę ze specyficznego sposobu pisania autorki, jednak to, co spotkałam w Podróży Bena, to kompletne nieporozumienie. Nie wiem, czy to wina tłumacza, czy Lessing tworzyła tę historię na kolanie, jednak wiem jedno - w takiej formie nie powinna ona w ogóle powstać. Nie dość, iż przedstawione wydarzenia pozbawione są wiarygodności, to portrety psychologiczne leżą i kwiczą, a warstwa językowa woła o pomstę do nieba. Tak jak Piąte dziecko chwyciło mnie za serce, tak drugą część wymęczyłam. Mam wrażenie, jakby obie książki były pisane przez zupełnie inną osobę. 

Książka bierze udział w wyzwaniu czytelniczym LC jako książka noblisty.

Dane techniczne o książce

Tytuł oryginału: Ben in the World

Wydawnictwo: Państwowy Instytut Wydawniczy

Seria/cykl: Spojrzenia 

Data wydania: 2007

Liczba stron: 176

Gatunek: literatura faktu