Nie zachwyciła mnie: "Zabić drozda" - Harper Lee

Istnieją książki, które wydaje się, że znają dosłownie wszyscy, dlatego pragnę sukcesywnie nadrabiać zaległości w tej kwestii, sięgając po interesujące mnie tytuły. Zabić drozda przewija się na wielu listach czytelniczych, przez co postanowiłam przekonać się, jakie wrażenie wywrze na mnie ta historia. 

Smyk i Jem to dzieci zamieszkujące nieduże miasteczko na południu Ameryki, gdzie wszyscy znają swoich sąsiadów. Ich dzieciństwo płynie leniwym rytmie, aż do momentu, gdy ich ojciec Atticus, będący adwokatem, postanawia bronić czarnoskórego mężczyznę oskarżonego o gwałt. Jeszcze przed procesem mieszkańcy stają po stronie białych, a rasizm szerzy się z prędkością światła...

Odważny jest ten, kto wie, że przegra, zanim jeszcze rozpocznie walkę, lecz mimo to zaczyna i prowadzi ją do końca bez względu na wszystko. *

Pierwsza część książki to opis różnych dziecięcych perypetii, które w zasadzie nie mają jakiegokolwiek znaczenia w odniesieniu do całej fabuły. Tak naprawdę mogłoby ich w ogóle nie być, a nie poczułabym żadnej straty. Druga część jest nieco lepsza, ponieważ w końcu dotyczy sprawy sądowej i reakcji społeczeństwa na dziejące się wydarzenia, ale nadal nie ma tam niczego, co skradłoby moje serce. Być może w okolicach premiery ta lektura była szokująca, jednak teraz nie robi na mnie wrażenia. Pomysł na fabułę jest świetny i można było z niego wykrzesać naprawdę wiele (przynajmniej coś na miarę Zielonej mili), tylko wykonanie totalnie nie wyszło.

Może nie oczekiwałam od tej książki, że wstrząśnie moim światem, jednak miałam nadzieję na to, iż wywoła we mnie masę emocji. Niestety tak naprawdę nie czułam podczas lektury niczego oprócz znużenia. Cały czas oczekiwałam jakiejś erupcji moich odczuć, dzięki czemu będę mogła powiedzieć: "Teraz wiem, nad czym zachwycają się czytelnicy na całym świecie. Faktycznie ta historia zasługuje na miano klasyka." Być może gdybym była we wczesnym wieku nastoletnim, Harper Lee przemówiłaby do mnie, chociaż nadal nie sądzę, aby wstrząsnęła mną, co sugeruje opis.

Na pewno podziwiam podejście Atticusa do wychowania - wszystko cierpliwie tłumaczy, nie ucieka od trudnych tematów, nie daje ponieść się emocjom. Ponadto niektóre z jego wypowiedzi to idealne motta, które wszyscy powinniśmy wziąć sobie do serc. Mało kto potrafi wykazać się takim szacunkiem nawet do osób, którym daleko do bycia dobrymi. Zbyt rzadko pamiętamy, że KAŻDY człowiek zasługuje na poszanowanie. 

Cieszę się, iż mogę odhaczyć na swojej liście kolejną książkę zaliczaną do klasyki literatury. Jednak coraz mocniej zastanawiam się, dlaczego nie podzielam zachwytów nad niemal każdą z tych lektur. Niemniej wciąż liczę na to, że w końcu moje serce zapała miłością do jakiegoś tytułu. Nie poddaję się i brnę dalej. 

* cytat ze str. 148

Książka bierze udział w wyzwaniu czytelniczym LC jako książka, której nie doczytałam w 2019 roku.

Dane techniczne o książce

Tytuł oryginału: To kill a Mockingbird

Wydawnictwo: Rebis

Data wydania: 20 listopada 2015 (wznowienie)

Liczba stron: 424

Gatunek: klasyka