Snow zawsze na szczycie: "Ballada ptaków i węży" - Suzanne Collins

Nie jestem zbyt biegła w temacie nowości i zapowiedzi czytelniczych, ale na pewno w tym roku miało ukazać się kilka tytułów, na które miałam niesamowitą chrapkę. Jednym z nich była Ballada ptaków i węży, jakiej nie mogło doczekać się wielu moli książkowych.

Dziesiąte Igrzyska to czas, kiedy młody Coriolanus Snow pragnie skorzystać ze swojej szansy, jaką jest rola mentora, aby uzyskać rozgłos w Kapitolu. Niestety los mu nie sprzyja, ponieważ zostaje mu przydzielona dziewczyna z Dwunastego Dystryktu. Pomiędzy dwojgiem zaczyna pojawiać się nić porozumienia, jednak czy przywiązywanie się do siebie jest dobrym wyborem, biorąc pod uwagę fakt, iż Lucy Gray może niebawem umrzeć? 

(...) postaraj się nie traktować z wyższością ludzi, którzy musieli wybierać między śmiercią a pohańbieniem.* 

Tym razem Suzanne Collins postawiła na głównego bohatera, który budzi mnóstwo kontrowersji. Katniss kibicowali wszyscy i nawet jeśli nie zawsze zgadzali się z jej wyborami, to jednak potrafiła ona swoim dobrym sercem zjednać sympatię czytelników. Początkowo Coriolanusowi można było nieco współczuć, a nawet rozumieć jego postępowanie, wynikające z miejsca pochodzenia oraz zdobytych doświadczeń. Nie ukrywam, że niejednokrotnie nie akceptowałam jego decyzji, ale potrafiłam je dość racjonalnie wytłumaczyć i zrozumieć. Ostatnie rozdziały jednak pokazały, jakim typem człowieka jest, a także na czym zależy mu najbardziej. Chociaż jego wybory mroziły krew w żyłach, to cieszę się, że autorka stworzyła taką postać, bo przynajmniej wzbudza on masę emocji. 

Uważam, że każdy człowiek ma w sobie wrodzone dobro. Wie, kiedy przekracza granicę i staje się zły. To właśnie próba pozostania po właściwej stronie tej granicy stanowi prawdziwe życiowe wyzwanie.**

Z przyjemnością powróciłam do znanego mi już świata, chociaż wiele w nim okrucieństwa. Nie spodziewałam się tylu przemyśleń w trakcie, a także po lekturze. Ballada ptaków i węży zmusza do zastanowienia się nad kwestią człowieczeństwa, przekraczania granic czy dopuszczania się różnych zachowań, żeby przetrwać. To również świetny obraz władzy i jej roli w społeczeństwie, skłaniający do postawienia pytania - lepsza jest nadmierna kontrola czy jej brak?

Z Igrzyskami Śmierci zapoznałam się wiele lat temu - cała trylogia zachwyciła mnie i do tej pory bardzo dobrze ją wspominam. Powrót do tego świata po takim czasie wywołał we mnie ciepłe uczucia, chociaż czytanie przeze mnie Ballady ptaków i węży trwało dość długo, a pewne opisy nieco mi się dłużyły. Cieszę się, iż ta część powstała, bo to ciekawe dopełnienie całej serii, aczkolwiek mam nadzieję, iż autorka wymyśli nowy cykl, a ten już zostawi w spokoju, ponieważ jak wiadomo - co za dużo, to niezdrowo i trzeba wiedzieć, kiedy ze sceny zejść niepokonanym...

* cytat ze str. 190

** cytat ze str. 517

Dane techniczne o książce

Tytuł oryginału: The Ballad Of Songbirds And Snakes
Wydawnictwo: Media Rodzina

Seria/cykl: Igrzyska Śmierci (tom 0,5)

Data wydania: 17 czerwca 2020

Liczba stron: 544
Gatunek: literatura młodzieżowa

Ten i inne bestsellery znajdziecie w księgarni: